Coronapatiënt Marcel (43) lijdt ondraaglijke pijn: “Ik kan echt helemaal niets meer”
De 43-jarige Marcel maakt zich zorgen. Anderhalve week geleden begon hij zich plots slechter te voelen. Zijn wereld werd doorheen geschud toen bij hem het coronavirus werd vastgesteld.
Marcel, vader en echtgenoot, neemt liever geen telefoontjes meer aan. “Ik kan niet meer praten, want dan blijf ik maar hoesten”, laat hij weten aan AD.nl. En hij is niet de enige van de familie die ten prooi is gevallen aan de vreselijke ziekte. Ook zijn schoonvader is besmet met het coronavirus. Hij ligt nu op de intensive care aan de beademing. “We gaan echt door een hel”, klinkt het.
De dierenarts uit Blaricum verklaart dat hij normaal nooit ziek is. “En áls ik dan een keer ziek word, lig ik één dag plat om daarna gewoon weer aan het werk te gaan”, zegt hij. Maar nu lijkt zijn lichaam volledig óp te zijn. Marcel heeft continu koorts, voelt zich beroerd en komt nauwelijks de trap op doordat hij zich zo slap voelt. “Mijn lichaam vecht al sinds woensdag tegen het virus, maar er zit nul verbetering in. Ik kan echt helemaal niks meer."
Hoge koorts
Waar hij het virus opgelopen heeft, is voor Marcel een raadsel. Wat vaststaat is dat eerst zijn zoontje van vier ziek werd, en iets later Marcel. “We gingen in eerste instantie uit van een klein griepje, maar het werd al snel erger. Ik heb nu heel hoge koorts die maar niet weggaat.” Zijn zoontje is ondertussen zo goed als genezen. “Ik denk dat hij er overheen is gegroeid”, zegt Marcel.
Toch maakt Marcel zich zorgen. “Ik slaap bijna de hele dag, omdat ik verder niets kan”, zegt hij. Zelfs naar het toilet gaan is een hele opgave. Ook van zijn ademhaling ondervindt hij grote last. “Ik voel soms hele pijnlijke steken”, aldus Marcel. “Ik ben best wel bang geworden om het weer benauwd te krijgen.
Negeer de regels niet
Ondertussen heeft de Marcel nog een boodschap voor iedereen die het horen wil: “Dit virus is dichterbij dan je denkt. Je kunt het niet maken ten opzichte van anderen om de regels zomaar te negeren”, luidt het. Het enige dat Marcel nu kan doen, is uitzieken en afwachten.
