Jean-Marie Dedecker: “De N-VA heeft mij meer nodig dan ik hen”

Jean-Marie Dedecker (66) is terug, strijdlustiger dan ook. Na zijn overwinning in Middelkerke wil hij nu ook Brussel wakker schudden. Samen met de N-VA, de partij die hem eerder al eens buiten gooide. In een interview met Dag Allemaal praat Jean-Marie over de obstakels in zijn politieke loopbaan en zijn toekomstplannen voor Middelkerke.

In het verleden heeft Jean-Marie Dedecker al enkele zware nederlagen moeten slikken. Buitengesmeten door zowel de VLD als de N-VA richtte hij begin 2017 Lijst Dedecker op. Sinds de verkiezingen van 2014 werd zijn partij echter niet meer vertegenwoordigd in een parlement. De politieke loopbaan van de ex-judocoach leek dood en begraven.

Maar dit jaar gaat het Dedecker voor de wind. In januari werd hij burgemeester van Middelkerke en bij de verkiezingen in mei hoopt hij als onafhankelijke lijstduwer voor de West-Vlaamse N-VA-lijst een nationale overwinning binnen te halen. “Ik popel om nog eens goed mijn gedacht te zeggen in de Kamer”, zegt Dedecker.

Nieuw hoofdstuk in een hobbelige carrière

Ondanks al de tegenslag was Dedecker toch nooit klein te kregen. “Ik heb nochtans overwogen om de handdoek te gooien,” zegt hij ernstig. “Het was even genoeg geweest en ik had behoefte aan intellectuele en morele rust. Die vond ik hier in mijn paradijsje waar ik zonder stress en afkickverschijnselen gewoon gelukkig kon zijn.”

Toen hij zag hoe Middelkerke leed onder “een corrupt beleid”, besefte Dedecker dat “niets doen plots geen optie meer was.” Bij de overwinning op 14 oktober prees hij zichzelf dan ook de gelukkigste mens ter wereld.” Het was de ultieme blijk van erkenning”, zegt Jean-Marie. “Het doet enorm deugd om in plaats van messen in de rug eindelijk waardering te krijgen.

Na veertien jaar stilstand wil hij nu van Middelkerke een welvarende kuststad maken: “We zijn al bezig met de bouw van een nieuw sportpark, er zijn futuristische plannen voor de zeedijk en binnenkort komt er een nieuw casino.”

Toch werd zijn electorale triomf niet door iederéén op gejuich onthaald. Dedecker kwam in een leeg bureau terecht. “Een leeggeróófd bureau”, verbetert hij. “Pestgedrag waarmee het vorige beleid niet enkel mij, maar ook de kiezers en het personeel belazert. Ach, slechte verliezers vind je overal en zo’n leeg bureau heeft tenminste het voordeel dat ik met een schone lei kan beginnen.”

“Ben Weyts is geen vriend en Jan Peumans verfoeit me al jaren”

Daarnaast treedt Jean-Marie ook op als onafhankelijk lijstduwer op de West-Vlaamse N-VA-lijst. Opmerkelijk gezien zijn geschiedenis met de partij. “In de politiek neem je altijd de plaats in van iemand die doodsbang is om zijn zeteltje te verliezen,” zegt hij. “Daarom heb ik ook gevraagd achteraan op de lijst te staan. Als ik verkozen word, zal het enkel mijn verdienste zijn.”

In de ogen van Dedecker is deze samenwerking een win-winsituatie: “Voor de N-VA, die in West-Vlaanderen amper stemmen haalt, voor mij omdat ik me als onafhankelijke niet hoef te verloochenen, en vooral voor Middelkerke dat zo over een rechtstreekse lijn met Brussel beschikt, zodat lokale dossiers niet automatisch onderaan in de stapel belanden.”

Heeft de tijd dan toch alle wonden geheeld? “Nadat ik door de N-VA ben buitengekegeld, heb ik diep gezeten. Op het randje van een depressie zelfs. Dat vergeet je niet. Onze alliantie is dan ook vooral pragmatisch. De N-VA heeft mij meer nodig dan ik hen.”

“Maar ik heb wel vertrouwen in lijsttrekker Sander Loones, er was het vergiffenismoment met Bart De Wever eind 2017 en ik schiet goed op met Theo Francken. Al weet ik maar al te goed dat Ben Weyts geen vriend is en Jan Peumans me al jaren verfoeit omdat ik zijn Vlaams Parlement ooit een veredelde gemeenteraad noemde. Maar voor wat zure oprispingen heb ik geen tijd, en zal ik zeker mijn slaap niet laten.”

Geen blad voor de mond

Dedecker staat bekend als een brokkenmaker en ongeleid projectiel. Onterecht, vindt hij zelf. “Toegegeven, ik ben geen koorknaap en heb een grote mond. Maar ik weet wel waarover ik praat. Ik stel kritische vragen, ken mijn dossiers en verslind boeken en rapporten. Toch word ik in vakjes gestopt waarin ik niet thuishoor.”

Toch is Jean-Marie niet bang om kritiek te leveren: “Mensen hebben het recht te weten wat er in de Brusselse ivoren torens beslist en vooral niet beslist wordt. Daarom zal ik blijven vechten tegen de arrogantie van de macht. Die Don Quichot voor de deur staat er niet voor niets...”

Vuil spel

“Als ik alles op voorhand had geweten, was ik nooit in de politiek gestapt,” bekent Dedecker. “Sport heeft ethiek, scheidsrechters en fairplay. In het judo zijn er strikte regels: elke kamp begint met een begroeting, en er wordt met open vizier gestreden. In de nationale politiek begint de wedstrijd pas als je met je rug naar de tegenstander staat en is er bij een zege afgunst, geen applaus.”

Dedecker merkt op dat hij in de sport had kunnen blijven: “Er lag een vet contract klaar als Engels bondscoach en als sportpoliticus had ik tot aan mijn pensioen op mijn palmares kunnen teren. Dan had ik ongetwijfeld een gemakkelijker en gelukkiger leven gehad.” Toch koos hij voor politiek: “Winnaars zijn verliezers die nooit opgeven, en als ik had opgegeven dan was ik nu geen burgemeester.”

Daarom besloot hij in 1999 zich ook aan te sluiten bij VLD als wit BV-konijn. Na veel commotie werd Dedecker echter aan de deur gezet. “Hoe ik daar door het almachtige triumviraat Verhofstadt, De Gucht en Dewael behandeld werd, tart elke verbeelding. Alles was koek en ei tot bleek dat dat witte konijn een eigen mening had en weigerde zich doofstom te laten maken door een partij die ter wille van de macht om de haverklap van koers veranderde. “

Dedecker is nog altijd verwonderd over de loze beloften van Verhofstadt: “‘Jean-Marie, ik schrijf hier met mijn bloed op tafel dat je minister van Economie wordt’, verzekerde [Verhofstadt]. ‘Ik weet alleen nog niet of ik Fientje Moerman of Marc Verwilghen aan de kant zal schuiven.’ Straf, toch. Echt gebeurd.”

“Minister werd ik, natuurlijk, niet. Partijvoorzitter evenmin. Somers was de kandidaat van de partijtop, maar om 20 uur lag die ‘ambetante’ Dedecker op kop. Tot er plots dozen vol ‘vergeten’ stemmen uit Leuven en Limburg werden bezorgd. Daar hoeft geen tekeningetje bij.”

Ook de oprichting van zijn eigen partij Lijst Dedecker bleek geen succesverhaal. “Nieuwkomers worden nooit met open armen ontvangen,” zegt hij. Zeker niet als ze dossiers openbaar willen maken die het daglicht schuwen. Dat was de dood van Lijst Dedecker. Monddood gemaakt door de oppermachtige politieke elite, die zichzelf boven de wet stelt. Wie die untouchables in de wielen rijdt, wordt zonder pardon geliquideerd.”

Strijdlustiger dan ooit

Nu gooit Dedecker zich dan toch terug in de strijd, al wil hij daarvoor niet zijn rust opofferen. “Ik heb al een tijdje de prostaatleeftijd bereikt en naar schatting nog zo’n 450 weken te leven. Die wil ik vooral in Middelkerke doorbrengen,” vertelt Dedecker. “Hier kan ik samen met mijn echtgenote Christine eindelijk leven zonder geleefd te worden.”

Ondanks alles is Dedecker strijdlustiger dan ooit: “Als ik in mei verkozen word, zal ik regelmatig de Kamer wakker schudden om de vertegenwoordigers van het volk op hun plichten te wijzen. Iemand moet het doen.”