“Na Club Brugge ging het bergaf. Ik deed het allemaal, van joints tot cocaïne”

Hij stond te boek als een enorm talent, speelde even bij Manchester United en was voorbestemd voor de Rode Duivels. Toch wist Jens Dyck het niet waar te maken. Op zijn 30ste speelt Dyck in vierde provinciale bij Wechelderzande.

Dyck had ongelofelijk veel talent, maar bleek mentaal te broos om het te maken als profvoetballer. Het hoofd wilde niet en dat beseft de gewezen speler van Club Brugge zelf maar al te goed.

Dyck werd op jonge leeftijd gescout door Manchester United. Hij speelde er zes maanden bij de beloften en trainde ook met de eerste ploeg. Omwille van heimwee besliste hij om terug te keren naar Club Brugge. Op het moment dat hij bij blauw-zwart op de deur van de eerste ploeg klopte, liep het mis.

"Het liep fout toen ik klierkoorts én een hersenvliesontsteking kreeg. Dat was de trigger. Ik zat bij een gastgezin, kreeg te veel vrijheid - zelfdiscipline had ik niet. Ik ben ook gekraakt door bepaalde mensen. Voetbal is een vies wereldje, het draait vooral om centen. Ik neem Club Brugge niets kwalijk, ik ben niet haatdragend. Alleen de begeleiding kon beter. Ik had er weinig kameraden", steekt Dyck in Het Laatste Nieuws van wal.

"Na Club Brugge ging het snel bergaf. Ik leerde nieuwe vrienden kennen, kreeg mentale problemen. Op café gaan, alcohol, drugs... Ik deed het allemaal. Van joints tot cocaïne. Voor mij was dat een vlucht uit de realiteit. Ik gaf het op in mijn hoofd, ik liet me volledig gaan. Op een bepaald moment besefte ik dat ik hulp nodig had. Toen heb ik de telefoon gepakt, mijn ouders gebeld en zei ik: 'Mama, ik heb tijd nodig voor mezelf. Ik laat me opnemen.'"

Dyck liet zich helpen en begeleiden, maar vandaag de dag heeft hij het nog steeds ontzettend moeilijk. "Ik kan niet uitleggen hoe dat komt. Ik word wakker en ik weet onmiddellijk dat het wel of niet gaat lukken. Op die momenten wil ik vluchten van die gevoelens, van die negativiteit. Dan wil ik die pijn niet voelen die vanbinnen zit. Ik heb aan zelfmoord gedacht, wilde er een eind aan maken. Er zijn periodes geweest dat het kantje boord was. Dat ik me afvroeg: 'Wat doe ik hier nog?' Maar het verschil tussen denken en doen is groot."