Maaike Cafmeyer doet trieste ontboezeming: "Het was een vernietigend gevoel en maakte mij diep ongelukkig"

In ‘De wereld van Sofie’ op Radio 1 kwam Maaike Cafmeyer met een opvallend verhaal naar buiten. Je zou het haar intussen niet toegeven, maar vroeger worstelde de actrice, onder meer bekend van ‘Chantal’ en ‘De Twaalf’, jarenlang met een ernstige verlegenheid.

Zo’n 15 procent van de mensen is verlegen, Maaike Cafmeyer vroeger ook. “Ik was een meisje dat zich altijd op de achtergrond hield”, getuigt de actrice bij Radio 1. “Ik had wel vriendinnetjes, maar durfde heel vaak dingen niet zeggen. Ik zat vaak aan de rand van de klas.” Haar zus had bovendien exact hetzelfde. “We hingen altijd aan de rok van onze moeder. Eentje links, en eentje rechts, en als iemand ons iets vroeg, keken we altijd eerst naar onze mama om te checken wat we moesten antwoorden”, herinnert Maaike zich.

Wat ze ook verschrikkelijk vond, was het snel rood worden. “Ik verkleurde al bij het minste, en ik vond dat heel vervelend: zo verraad je heel veel van jezelf. Het schijnt dat het erfelijk is, mijn vader had dat ook”, vervolgt de West-Vlaamse. “Verlegenheid is ook een vernietigend gevoel. Het maakte me niet gelukkig, omdat het me vaak belemmerde. Daarom koos ik er vaak voor om niet te spreken, en boeken te lezen”, vertelt Maaike openhartig.

Deelnemen aan een zangwedstrijd betekende uiteindelijk het kantelpunt. “Ik ging er met lood in de schoenen naartoe, het was bijna onmogelijk om mij op dat podium te hijsen. Maar terwijl ik stond te zingen, kwam er een rust en kalmte over mij”, weet Maaike nog goed. “Het voelde alsof ik zweefde. En later, toen ik een gedichtje mocht voordragen in de klas, heb ik ontdekt dat het ook bevrijdend kon zijn om anderen te laten lachen. Al je onzekerheid, je angst, alles om wie je bent of hoe je je voelt, valt dan weg.”

Maar ook naakt poseren heeft de actrice geholpen om haar van haar verlegenheid af te helpen: “Een vriendin stelde voor dat ik naakt zou poseren voor de studenten van Sint-Lucas (een kunstschool, red.). Zij bekeken me als een soort verhoudingspatroon: ze keken wel naar mijn lijf, maar waren ook bezig met de verhoudingen tussen mijn schouders en mijn knieën. Het was heel awkward, maar het heeft me geholpen. Ik voelde me bevrijd en niet meer bekeken.”