Ik gaf geen cadeaus meer, maar iets anders – en mensen vonden het beter

Altijd weer dat stressmomentje. Wat koop je dit jaar weer voor je broer, je collega, je vriendin? Ik besloot om ermee te stoppen. Gewoon helemaal. En dat veranderde alles.

Het idee kwam er niet uit rebellie, maar uit vermoeidheid. Het begon met een verjaardag die ik gewoon vergeten was. Geen kaartje, geen cadeautje, niks. En vreemd genoeg… voelde ik me opgelucht. Ik had eens niet krampachtig moeten zoeken naar 'iets leuks', had geen online winkelrondje gedaan om het perfecte bedrag uit te geven.

Toen ik later die week een bericht stuurde en uitlegde waarom ik niets had gegeven, zei mijn vriendin: “Eerlijk? Het is helemaal oké. Jij bent er altijd als ik je nodig heb. Dat betekent meer dan een cadeaubon.”

Dat raakte me. Want was dat niet waar het eigenlijk om draait?

Ik begon na te denken over hoe we met cadeaus omgaan. Hoe vaak ik in de winkel heb gestaan met het gevoel: ik moet nu echt iets vinden. Hoe vaak ik iets kocht dat uiteindelijk in een lade verdween. Hoe vaak ik iets kreeg dat ik eigenlijk niet wilde, maar waar ik dan toch een bedankberichtje voor stuurde.

Vanaf dat moment besloot ik: ik koop geen cadeaus meer. Niet uit gierigheid, niet uit onverschilligheid, maar omdat ik het échte contact belangrijker vond dan de verpakking.

Wat ik dan wél gaf? Tijd. Aandacht. Een wandeling. Een avond eten maken. Een brief. Of gewoon een eerlijk gesprek. Mijn nichtje van 10 kreeg van mij een middag Lego bouwen. Een collega met een rotdag kreeg een koffie en een luisterend oor. En mijn moeder kreeg een boek dat ik al had gelezen en dat me aan haar deed denken. Zonder inpakpapier, maar met een kaartje waarin ik schreef waarom.

Wat bleek? Iedereen vond het fijner. Eerlijker. Minder opgelegd. Niemand miste het cadeau.

Is het een systeem dat voor iedereen werkt? Misschien niet. Sommige mensen worden écht gelukkig van iets tastbaars. En dat is ook oké. Maar voor mij voelde het als thuiskomen bij een eenvoudiger soort geven. Eén waar de nadruk ligt op connectie in plaats van op consumptie.

En de ironie? Sinds ik gestopt ben met cadeaus geven, voel ik me dichter bij mensen dan ooit. Want het grootste geschenk, dat bleek uiteindelijk… tijd. En daar heb ik nu meer van.