Nafi Thiam barst in tranen uit: "Ik kan niet langer zwijgen, want dit is pure chantage"

Nafi Thiam spuugt haar gal in de kranten. Wegens een verkeerd truitje dreigde haar eigen atletiekfederatie haar te bannen. Daardoor dreigde ze niet te mogen deelnemen aan de Europese kampioenschappen en had ze dus ook nooit Europees kampioen kunnen worden.

“Ik zou in Berlijn op het EK ter plekke mijn wedstrijdkledij krijgen. Ik had zelf een T-shirt van vorig jaar mee. Twee nieuwe T-shirts voor een kampioenschap is niet veel, ik wil voorbereid zijn als het bijvoorbeeld regent. Ik paste ze, zoals altijd. Omdat ik brede schouders heb, rekte ik een shirt wat uit en het scheurde", vertelt Thiam in Het Nieuwsblad. 

"De dag nadien begon ik aan het EK met mijn shirt van vorig jaar. Na de derde van vier proeven zei de kinesist mij dat ik van shirt moest wisselen – niet de mensen van de federatie, ook al was ik die verschillende keren tegengekomen – omdat er geen logo van de nieuwe sponsor op stond. Oké, ik wisselde van shirt, kreeg een nieuw borstnummer omdat ik aan de leiding stond van de zevenkamp, werkte de 200 meter af en ging naar het hotel.”

“Toen kwamen Kim en Helena (haar managers, nvdr.) binnen. Plots zegden ze dat mijn federatie ermee dreigde mij uit het EK te gooien omdat het logo niet zichtbaar was. En dat het nu genoeg was, of dat ik anders ook mijn tewerkstellingscontract kwijt was. Ik stond aan de grond genageld. Die eerste dag liep het voor geen meter, alleen daardoor al was ik kapot van de zenuwen. En dan kwamen ze daarmee af.”

“Ik nam mijn ijsbad om te recupereren en begon te huilen, te huilen, te huilen... Cynthia (Bolingo, haar kamergenote op het EK, nvdr.) heeft mij 45 minuten lang getroost… (begint te huilen) Pfff. Dit is zo frustrerend. Sorry, geef mij één minuut om te kalmeren."

Wat later kwam ze terug. "Die nacht heb ik amper vier, vijf uur geslapen. Ik heb met mijn mama getelefoneerd, ze heeft mij getroost. Cynthia en andere meisjes hebben mij erbovenop geholpen. Een geluk dat ik zo goed omringd was. Als ik alleen was geweest, dan had dit mij de gouden medaille gekost.”

"Waarom ik dit nu pas vertel? Ik hou niet van conflicten en schandalen, zeker niet als ik in een zware storm zit. Dan hou ik dat liever voor mezelf. Als er nu die gedragscode niet was geweest die de atleten die naar het komende EK zaalatletiek in Glasgow gaan moeten ondertekenen, dan had ik daar nooit over gesproken. Nu ben ik zo gefrustreerd dat ik mijn mond niet meer wil houden."

"Die gedragscode is pure chantage. Elke atleet wordt gegijzeld. Een federatie wordt geacht atleten te ondersteunen, zodat ze zich in alle sereniteit kunnen concentreren op hun competitie, en ze vooral niet te destabiliseren. Niet de atleten en hun ambities tellen nu, wel het commerciële. Tijdens het EK voelde ik me geen atlete, maar een geldmachine, waaruit ze zo veel mogelijk cash proberen te slaan."