Grote paniek bij Monique, de vrouw van Staf Coppens

Vorige week zagen de VTM-kijkers hoe het gezin Coppens zich langzaam maar zeker aan het inburgeren is in de nieuwe, Zweedse biotoop. De kinderen gaan flink naar school en Staf is vanaf nu een gediplomeerde Zamboni-bestuurder.

In aflevering 5 van ‘Camping Coppens - Op Weg Naar Zweden’ op maandag 3 mei om 20.40 bij VTM verhuist de familie Coppens naar hun nieuwe droomhuis, wordt kerst in beperkte kring gevierd en kunnen ze iets doen waar ze echt hard naar hebben uitgekeken: schaatsen op het bevroren Stora Bör-meer.

Geen eerste witte kerst in Zweden, maar daarom niet minder onvergetelijk. Voor de gelegenheid is de mama van Staf even terug over-en-weer gekomen en dat is eigenlijk al meteen het beste kerstgeschenk voor Beau en Nora. Maar ook culinair slooft Staf zich uit. Hij tovert een typische Zweedse kerst schotel op tafel. En er is nog reden tot feesten: ook de langverwachte vergunning voor de aankoop van de camping ligt onder de kerstboom.

En dan breekt de winter echt aan. Het landschap wordt wit en de meren vriezen dicht. Dit is hét moment waarop de familie Coppens heeft gewacht. Kunstschaatsen brengt het gezin al jaren dichter bij elkaar en in Zweden zullen ze zich nu op het natuurijs van de grote meren kunnen uitleven. “Om het eerst de schaatsen aan, de mijne zijn bijna aan”, roept Staf enthousiast. En terwijl Beau en Nora hun dubbele axel sprongen oefenen, grijpt Staf zijn vrouw bij de arm op het bevroren meer. “Nee joh, straks gaan we door het ijs”, panikeert Monique.

Niet ver van de school van Beau en Nora vonden Staf en Monique hun droomwoning. Bij het eerste huisbezoek was het meteen liefde op het eerste gezicht, dus een bod kon niet uitblijven. Dat bod werd ondertussen aanvaard en het gezin Coppens kan nu eindelijk vaarwel zeggen tegen hun kleine huurhuisje.

De verhuiswagen uit België is in aantocht en na vier lange maanden krijgen ze ook hun eigen spullen terug. Staf en Monique staan op de uitkijk in hun nog lege woonkamer. “Ik ben heel benieuwd… Zou onze zetel ons nog herkennen”, grapt Staf. Maar het lachen vergaat hem snel wanneer de grote verhuiswagen zich op vijftig meter voor hun deur vastrijdt.